BLOGGING

Desert

5 juni 2025

Hier sta ik. Links van mij een eindeloze zee, de rode zee. Rechts van mij de woestijn. De oneindige ruimte in 2 verschillende gedaantes. In de onmetelijkheid van de natuur vind ik rust en word ik herinnerd aan de oneindigheid van het leven. Een Chinese spreuk luidt: Je kunt je weerspiegelingen niet in stromend water zien, maar wel in stilstaand water. Wat van zichzelf stil is, kan dingen tot stilte brengen.’ Ik word stil.
Back in the land of my birth; Egypt. Back to my roots. But also to my inner roots. The breeding ground of life, our own inner silence from which our life is born, every moment again and again. Silence is a requirement to find yourself, or to rediscover yourself.

Op 23 februari in Cairo zag ik voor het eerst het licht op deze aard. Precies op de dag dat mijn broer 2 jaar werd. Uiteraard blijf ik hem pesten met het feit dat ik het allerleukste verjaardagscadeautje was ooit voor hem. Alle verjaardagen die daarop volgden heb ik gedeeld met hem; de presentjes, de taart en de aandacht.

In Egypte heerst politieke onrust. En natuurlijk vraag ook ik me regelmatig af bij het zien van het nieuws op TV in wat voor een wereld we leven met zoveel strijd, geweld en onenigheid. Er zijn mensen die niet meer naar het nieuws kijken. Is dat beter voor ons zenuwstelsel of sluiten we ons af van de realiteit?

Ik heb me altijd enorm verbonden gevoeld met de historische rijkdom van dit land, het oude Egypte met haar Farao’s, piramides en graven. Op mijn 13e verjaardag kreeg ik mijn lievelingsboek cadeau ‘Inwijding’ van Elisabeth Haich. Ik las het 3 keer achter elkaar. Een spirituele roman over een priesteres die leefde ten tijde van het oude Egypte. Haar spirituele ambitie om alle mystieke inwijdingen te ontvangen was zo groot dat haar leven als priesteres gefocust was op het bereiken van de hoogste spirituele inwijdingen als mens. Het boek beschrijft al deze inwijdingen die ze onderging en essentiële kennis over esoterie, de geheimen achter het bestaan. Echter de laatste inwijding kon ze niet doorleven omdat ze het aardse leven niet genoeg doorleefd had, persoonlijke liefde niet ervaren had, haar lichaam niet kende.
Ik herkende mezelf als tiener in het verhaal. Mijn spirituele verlangen was zeer groot, verlangend naar eenheid met God, vele rituelen in de wereld ondergaand om te komen tot een hogere staat van bewustzijn en bevrijding, mijn lichaam of vrouwelijk schoon uitsluitend, bewust van het tijdelijk reizen op aarde. ‘We zijn geen lichamen met een tijdelijk spirituele ervaring, maar we zijn spirituele wezens met een tijdelijke lichamelijke ervaring’. Dat wist is al op jonge leeftijd.

Tot ik met een rotklap op de aarde viel, en meerdere keren. Met mijn neus op aardse feiten gedrukt; het bestaan is hier en nu. En ga er maar mee om in de stof, met je vlees. Emoties, conflict, teleurstelling, pijn, verlies, afscheid. Welcome to our planet.

We maken vaak een onderscheid in ons hoofd tussen de aardse wereld en de spirituele wereld. Voor mij zijn ze niet gescheiden meer. Spirituele groei is op de aarde, in onze relaties, in onze communicatie, in onze houding, in onze motivatie, in ons hart. Dieren zijn onze totums, rivieren onze aderen, de elementen onze opbouwstoffen. Het lichaam is de tempel van de ziel. De heiligste uitdrukking van spirituele energie in de stof. Wij zijn als bomen, hoe beter gegrond, hoe hoger we kunnen groeien. Met de aarde onze voedingsbodem, Pacha Mama, zoals de Sjamanen moeder aarde noemen. De oermoeder voor ieder mens. Weerstand is een groeikans en de nacht is niet gescheiden van de dag. Intenties worden doelen en tranen zijn de parels van God.
Wanneer je met meer heiligheid door je leven wandelt, zorgt het leven met meer heiligheid voor jou.

Een verhaal passeert mijn gedachten, waarin Jezus wordt meegevoerd in de woestijn om op de proef gesteld te worden door de duivel. En Jezus zegt: ‘Ga weg, Satan! Want er staat geschreven: “Aanbid de Heer, uw God, vereer alleen hem.”’ De duivel laat hem met rust, en meteen komen er engelen om voor hem te zorgen.

‘Pray to God and then ty up your camel’ is een gezegde hier. Bid of mediteer of luister naar de oerklanken in de natuur. Het helpt de geest tot stilte te brengen. Het geeft ons een gevoel van waarachtigheid in ons zelf. We zijn onderdeel van iets groters. En.. tuig dan je kameel weer op, haal je paard van stal, stap in je auto, spring op je fiets. Op naar ons werk, onze taak, ons moederschap, onze baan, ons dharma in het leven. Vol overgave met God in onze motivatie, met kalmte in je hart, met helderheid in je geest.

When I think about everything I know and learned, I feel rich. When I look up at the starry sky above the dark endless desert I feel diminutive and small. Who am I actually on this globe in the midst of this infinite universe. The longer I live, the more I grow, the less I seem to know or be. It gives me a modesty that makes me feel embraced by something bigger than myself.

Het is verleidelijk om een spirituele shopper te worden om jezelf te vinden in deze tijd waar zoveel wordt aangeboden. Mensen hebben het gevoel er ook spiritueel bij te moeten horen. Ze willen niks missen. Waarheid is een hele zoektocht waarin je alles moet hebben geprobeerd.
Wanneer je naar water zoekt in de woestijn heeft het geen zin om overal met je schep te gaan graven. Blijf op 1 plek en blijf scheppen totdat je de bron hebt gevonden. De diepte in. Hier. Nu.

What If?

What if religion was each other?
If our practice was our life?
If prayer was our words?
What if the Temple was the Earth?
If forests were our church?
If holy water—the rivers, lakes and oceans?
What if meditation was our relationships?
If the Teacher was life?
If wisdom was self-knowledge?
If love was the center of our being

A Poem by Ganga White